?´Eğitim, gerçeklerin öğretilmesi değildir. Düşünmek için aklın eğitilmesidir.´´ Demiş Albert Einstein. ?´Eğitim, refah anında bir süs, felaket sırasında bir sığınaktır.´´ Demiş Aristo? Bu iki sözün aralarında yüz yıllar olmasına rağmen birbirlerini tamamladığını düşünüyorum. Nasıl mı? Bir bakalım nasıl oluyormuş?

Öncelikle her bireyin yaşadığı ortama ve şartlara göre gerçekliğinin değişkenlik gösterdiğini kabul etmek zorundayız. Her birey için koşullara göre hayatına biçim vermek elzem bir bahistir. Sürekli karar almak zorunda kalan insanoğlu kararlarının neticelerini yaşar. İnsan, doğumdan ölüme değin birçok olayla karşılaşır. Her seferinde aldığı kararlar ile yolun yönünü şekillendirir. Hayat asla küçümsenecek zorlukta bir yol da değildir. Tüm bu kararları da Allah´ın bahşettiği us ile yani akıl ile alırız. İşte eğitim tam bu noktada devreye girer ama nasıl?

Eğitim bir felsefe gerektirir. Bu su götürmez bir gerçektir. Felsefesiz, düşünce altyapısından yoksun bir eğitim olursa sonuçları en iyi tabirle günü kurtarmak olur. Geleceği yüzde yüz bir oranla ön göremeyiz. Hatta geçmişimize dahi yüzde yüz hâkim olamıyoruz. Her gün geleceği şekillendiren hatta geçmişe dair ezberlerimizi bozan yeni bir bilgi daha su yüzüne çıkmaktadır. Peki bu kadar değişken şartta iyi güne, kötü güne, hayatın zorluklarına ve olumlu yanlarına bu çocukları, gençleri nasıl hazırlayacağız?

Öncelikle çocuklara öznel gerçekliklerimizi nakşetme temelli eğitimden vazgeçmeliyiz. Sübjektif bilgi işe yaramaz demiyorum asla. Lakin temeli bu tarafgirlik oluşturmamalı. Elbette tarafız. Şu hayatta herkes mutlaka bir taraftadır. Ancak çocuklarımız ve gençlerimiz taraf temelli eğitimden kurtarılmalıdır. Bu temel bizlere, yaptığı eylemi niçin yaptığını bilmeyen, altı uçsuz bucaksız uçurum olan nesilleri beraberinde getiriyor. Çocuklar hayran bırakacak davranışlar gösterseler, kararlar alsalar da içi boş olduğu için istikrar ve istikbal vadetmiyor. Biz eğitim felsefesi olarak öncelikle çocuklarımıza Allah´ın paha biçilemez nimeti olan usun, aklın nasıl kullanacağına dair eğitimler vermemiz gerekiyor. 3-6 yaş aralığından itibaren üniversite çağına kadar salt bilginden önce çocuklarımıza, gençlerimize düşünmeleri için eğitim vermeliyiz. Ellerindeki madeni nasıl işleyeceklerini bir usta çırak ilişkisi titizliğinde göstermemiz gerekiyor. Felsefemiz gerçek bilginin ezberletilmesinden çok düşünme yetisinin gelişmesini önermeli. Milli ve manevi değerlerimize saygı sınırları içinde korkmadan düşünüp sorgulayabilen bir gençliğin meydana çıkmasını istiyorsak, daha erken çocuklukta bu yetinin gelişmesi için onları eğitmemiz kaçınılmaz bir şarttır. Korkmayın, bırakın ezber bozsun çocuklar. Yeter ki bir düşünce temeli olan davranışlar göstersinler. İşte o zaman popüler kültürün elinde savrulmaktan kurtarabiliriz gençlerimizi. İşte o zaman muhasır medeniyet seviyesini çizen bir milli gençliğe emanet edebilir dünyayı. Bırakın düşündükleri ile vardıkları gerçekler bizlerle uyuşmasın. Yeter ki yumruklar ve sloganlar değil içi dolu fikirler çatışsın.

Bu çocuklar büyüyecek ve arkadaşlık ilişkileri olacak, bir sevdaları olacak, bir aileleri olacak, bir işleri olacak, hayat boyu türlü sıkıntılarla karşılaşacaklar. Çocuklara artık balık vermekten vazgeçip, balık tutmayı öğretip, hatta niçin balık tuttukları üzerinde kafa yormalarını ve bu ummandaki tüm balık çeşitleri üzerine düşünmelerini sağlamalıyız. Çağ bilgi çağı kabul ediyorum. Lakin salt bilginin yararından çok zararı olabiliyor. Bilgi eğitimin süsüdür, düşünce gücü ve çeşitliliği ise temeli olmalıdır. Bakın o zaman göreceksiniz çocuklarımız yıpranmadan karar alabilen ve kararının arkasında durabilen, her rüzgârda savrulmayan gençler ve erişkinler olacaklardır. Şu zor coğrafyamızda en çok bizim çocuklarımızın düşünce derinliğine ihtiyacı var. Onca felaketin gerçekleştiği dünyamızda düşünmeyi öğreten felsefedeki eğitim sığınak olacaktır.

Bol bol okuyan, sadece kendi bölgesi hakkında sloganları olan değil tüm evrene dair bir düşünce alt yapısı olan nesilleri Allah´tan dilerim.