1877-78 Osmanlı- Rus ( 93 Harbi) nin başlaması üzerine, “Aff-ı umûmî” ilan edilmiş, haliyle Aydın ilindeki eşkıyalara da af çıkmış, böylece Çakırcalı Ahmet Efe ( Çakırcalı Mehmet Efenin babası) yüze indirilmişti. [1] Çakırcalı Ahmet Efe ile konuşan Molla Abdullah onu yüze indirmeye ikna etmişti. Aralarında geçen konuşma:

-Ahmet Efe, Moskof harp açmış, yakında düğünümüz var. "Harp" seni de bu düğünde bayraktar yapacak. Hacı Ali Paşa'ya yazayım, senin af fermanını getirtsin olmaz mı?

-Olma mı hiç?

-Eh yarın Ödemiş'te koca harlağın [ daima akan ve burması olmayan çeşme] başına bayrağı asmalı. Davul da vurdurmalısın Çakır!

-Ferman gelmeden olur mu ya, sonra zaptiyelerle bir iş çıkarmayalım?

-Ülen Çakır, sen Hacı Ali Paşa'yı bilmiyormuş gibi söyleniyorsun. Ülen onun çok defalar ayıdan adam aldığını unuttun mu?

-Biliyon canım ya, ha bu bayrak çıkarma işi beş on gün sona oluvesin!

- İş geri kalmasın, ben sizin fermanınızı telgrafla kırk sekiz saatte getirtirim! Sen yarından tezi yok bayrağı hazırlatmaya bak!

Molla Abdullah bu işte çok haklıydı. Çakırcalı gibi meşhur zeybek bayrak açmış diye duyulunca, Ödemiş'te, hatta Küçük Menderes çayırlıklarında elde silah dolaşan bütün zeybekler ona uyarak gönüllü yazılabilirlerdi.

Çünkü Çakırcalı Ahmet ilçede çok ün almış, çok cesur, atik ve kurnaz bir zeybek olarak tanınmıştı. Onun hiçbir müsademede karılar gibi apışıp teslim olduğu vaki değildi.
Molla Abdullah Çakırcalı çetesini ardına taktı, beraberce Tire'ye gittiler, hepsi Hacı Ali Paşa'nın ellerini öptüler. Tire hükümet konağında Çakırca çetesinin af fermanı okundu.

Mayıs ayının tatlı ve serin bir sabahı idi, bütün Ödemişliler gönüllü zeybek taburunu uğurlamak üzere yollara dökülmüşlerdi. Başta o günün değerli âlim adamlarından Çakır Ahmet zade İbrahim, Müderris Hacı Kerim, Müderris Molla Efendi, Müderris Eşarizade oldukları halde kaymakam, kadı, müftü ve birçok eşraf, zenginler ve bir halk yığını (kadınlı, erkekli) Tekeli kahvesine doğru (İzmir yolu) alay halinde yürümeye başlamışlardı. Tekeli kahvesi ile Tombaklı çeşmesi arası bir insan kalabalığı ile mahşerden bir numune idi. Davullar çalıyor, gençler ve delikanlılar hep bir ağızdan yanık türküler söylüyorlar, analar, taze gelinler ve küçük çocuklar hıçkıra hıçkıra ağlaşıyorlardı. Müderris Hacı Kerim Efendi Tombaklı çeşmesinin ahır taşı üstüne çıkmış, ağlayarak bir dua okumuştu.

Herkes âmin dedi ve askerlerimizin muzaffer olması için Tanrıya yalvarıştılar. Gönüllü taburu da harekete başlarken davul zurnaya halk ve askerler de karılarak hep bir ağızdan şu metnini aşağıya verdiğimiz türküyü söylüyorlar ve yürüyorlardı:

Bize bu türküyü, o gün kafile orasında bulunan ve bizzat törene iştirak eden hemşerimiz Sayın İsmail Güler vermiştir. Törenin tafsilatını da ondan nakletmiş bulunuyoruz.

Çalınan davulu düğün mü sandın

Açılan bayrağı gelin mi sandın

Asker gideni gelir mi sandın

Ağlama Ayşem (anam) ağlama ben gider yine gelirim

Kırarım kâfiri döner gelirim.

İhtiyar nineler gönüllü çocuklarının torunlarının arkalarını sıvazlarken şunları söylüyorlardı:

- Hadan yavrularım, sağlıkla gidin, şavklı dönün. Allah yolunuzu açık ve kılıcınızı keskin etsin.

Birinci gönüllü zeybek taburu on beş gün sonra yollardan Tire, Bayındır, Torbalı ve İzmir'den birçok gönüllü alarak alay halinde İzmir’den Sultaniye vapuruna bindiler. Artık bu zeybeklere vapurda "Aydın Efeleri" denilmeye başlamıştı. Çünkü gönüllülerin elbiseleri mahalli kısa dizlikler ve bellerinde birer arşın uzunluğunda bıçaklar, bacaklarında tozlukları ile hepsi "Cezayir leventlerine" benziyorlardı.[2]

Dağlardaki zeybekler bir müddet talim yaptırılıp sonra cepheye gönderilmek için Aydından İstanbul’a sevk edildiler ve Maslak’taki askeri karargâha yerleştirildiler. Sultan II. Abdülhamid, zeybeklerin niçin eşkıyalık yaptığını ve sıkıntılarının ne olduğunu öğrenmek için Davut Paşa ve Maslak karargâhına gidip, zeybeklerle görüştü. Zeybekler, kendilerine âyan, eşraf ve devlet görevlilerinin yaptığı zulmü, soygunları ve adaletsizlikleri dile getirerek, bunların giderilmesini istediler. II. Abdülhamid ise ülkenin başındaki savaş belasının giderilmesinden sonra, ülkede yaşanmakta olan tüm kötülükleri gidereceği ve ıslahat yapılacağı sözünü verdi. [3]

GÖNÜLLÜ ZEYBEKLER KAÇ KİŞİYDİLER?

Aşağıdaki kayıt da cepheden. Seraskerlik adına Cepheyi teftişe gelmiş olan Müfettiş Mehmed Emin Paşa’nın yaveri Faik Bey’in el yazması notundan:

Bu hengâmda Rusyalı İslimiye üzerindeki Kazan Geçidini kuvvetlice bir müfreze ile tazyik etmekte bulunuyordu.  Bu kuvvetin ancak burasını müdafaa edebileceği görüldü.  Ertesi gün tam 800 mevcutlu Aydın Zeybek Dilaverânından Mürettep bir yardımcı taburunun vürudu cümlemizi sevince boğdu. Hemen bu tabur geçidin en mühim noktasına sevk olunmasına taraf-ı müşîriden emr olundukta kasaba derununda bir gulgule bir patırtıdır koptu.  Efeler hanlara kahvehanelere dağıldı.  Bizde işi tahkik ettik. Bu fedakâr, cesur, muharip adamlar sevk olunan yerlere gitmeyiz demiyorlar.  İslimiye’ye de tebdil olunacak diyerek, kendileri Dersaadet’te eski metruk kapsüllü ağzından dolayı ve elde şişhaneleriyle silahlandırılmışlar. (Bizim attığımız ancak 300-500 metre gidebilecek!  Düşman 1500 metreden bizi telef edecek. Bize de düşmana mukabele edecek hiç olmazsa kapaklı tüfenk veriniz)  diyorlarmış. Derhal müstahfiz taburunun birinde bulunan martinler bunlara dağıtıldığında güle oynaya gösterilen istihkâmlara azimet ettiler.[4]

Gönüllü Aydın Zeybek Taburu Şıpka Müdafi Süleyman Hüsnü Paşa’nın maiyetinde, Ruslara karşı cephede savaşmışlardır.
 

 NOT: Haftaya 10 Haziran… 1916 Yılının 10 Haziran Günü, İngilizlerin desteklediği Şerif Hüseyin’in Osmanlı Devleti’ne isyanının yıldönümüdür. Şerif Hüseyin ilk İsyanı Mekke’de başlatmıştı. Mekke’deki